(3)

Πόνος, μιζέρια και μέρα με τη μέρα μια όλο και πιο σάπια ψυχή. Στο δρόμο της επιστροφής για το μοναχικό διαμερισμάκι  μου, η πόλη γινόταν όλο και πιο αλλόκοτη. Ζητιάνοι λεηλατούσαν με τα βλέμματα τους καλοντυμένους περαστικούς, έντονα βαλμένες, με προκλητικά ρούχα πόρνες, περίμεναν παίζοντας με τις μπούκλες τους, σε κάθε γωνιά που οδηγούσε σε ένα στενό. Βλέποντας αυτές τις εικόνες κατάντιας, ένιωσα για λίγο περιφανή, που αν και είχα γκρεμιστεί εσωτερικά, μπορούσα- χωρίς δυσκολία τολμω να πω- να κρατησω την αξιοπρεπια μου. Γεματη με μπλεγμενες καταστασεις μεσα μου, προχωρησα ριχνοντας δειλες ματιες γυρω μου μηπως εντοπησω μια πηγη αισιοδοξιας. Μα τιποτα για ακομη μια φορα. Ποιον προσπαθουσα να κοροιδεψω; Τιποτα περα απ’ αυτόν δεν θα μπορουσε να με ζωντανεψει… Τιποτα περα απ’ αυτόν που εγω τον ζοντευα και του εδινα ζωη… Απ’ αυτόν που και ετσι, με αυτόν τον τροπο που υπηρχε, με προδωνε με την ιδια χαρη που με εκανε να τον αγαπω φορα με την φορα.. Ηθελα απλα να ζησω το παραμυθι. Το παραμυθι που λεγεται ζωη. Αλλα ισως να μην ημουν ικανη για κατι τετοιο. Αλλωστε μικρη ειχα ακουσει ότι η ευτυχια είναι για τα ζωα. Φτανοντας εξω από το διαμερισματακι μου στην ακρη του δρομου, συνειδητοποιησα ποσο μονη αισθανομουν ακομα και με την συντροφια των νεκρων αναμνησεων μου. Δεν ημουν ετοιμη να μπω μεσα, το σκοταδι και ο πνυχτος από τις αναμνησεις αιθερας σ’ αυτό το δωματιο θα με σκοτωναν. Ηθελα να δωσω άλλη μια ευκαιρια στον εαυτο μου να ζησει. Το αξιζε αλλωστε. Ηταν ο δημιουργος του μεγαλυτερου πονου μου, αλλα και ο μονος μεσα μου που μου ελεγε ότι αυτό δεν ηταν αληθεια. Πιστευα ότι θα ερθει η στιγμη που κατι καλο θα συνεβαινε στον κοσμο που ειχα δημιουργησει στο μυαλο μου. Συνεχισα προς το λιμανι, ωσπου… Τον αισθανθηκα. Τον αισθανθηκα να προχωρα πιο πισω μου, αμιλητος, ανεκφραστος. Εκλησα για μια στιγμη τα ματια και μαζεψα το μυαλο μου. «Δεν είναι κανεις!» ειπα. «Προχωρα» -Μα δεν θα μπορουσε να ηταν αυτος, για τι απλα ημουν ξυπνια. Ηταν ψεμα, όμως και αδυνατον. Τα πιο κακα ψεματα είναι αυτά που λεμε στον εαυτο μας, και εγω μολις ξανα ειχα κανει κατι ασχημο σε μενα για αυτόν. Δεν μπορουσε όμως να συμβαινει κατι τετοιο. Το μυαλο μου επαιζε ασχημα παιχνιδια και με τρομαζε αυτό. Όμως μεσα μου η καρδια μου ηταν ετοιμη να εκραγει από την αγωνια πως το θαυμα που περιμενα τοσο καιρο ειχε γινει. Είναι τοσο παρξενο… Ελεγα μεσα μου ότι τωρα πλεον τον μισουσα- γι’αυτό τον ειχα διωξει από τα ονειρα μου- αλλα δεν ξερω αν κατι τετοιο ηταν αληθεια. Με κυριευε ο θυμος και το μισος τωρα πια μονο και μονο στην ιδεα το ανδρα που αισθανομουν να προχωραει πισω μου. Η’ μηπως δεν ηταν μισος; Μηπως είναι η αγαπη που υπαρχει σε μια πληγωμενη καρδια; Αυτά τα αισθηματα φαινεται να μοιαζουν όπως η εκφραση του κλαμματος από μια εκφραση γελιου.