(5)

Μια σταγόνα προσγειώθηκε στο πρόσωπο μου τραβώντας με από τις σκέψεις μου και φέρνοντάς με ξανά στην πραγματικότητα. «Βρέχει» είπα με ένα ειρωνικό και ενοχλημένο ύφος στον εαυτό μου σαν να περίμενα μια απάντηση. Γυρνώντας προς το διαμέρισμα, όλο αυτό που είχε συμβεί, μου φάνταζε όλο και πιο πολύ σαν ένα όνειρο ασήμαντο. Το απέβαλα αμέσως από την μνήμη μου. Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να με επιβεβαιώσει αν αυτό που μόλις πριν κάποια λεπτά είχε συμβεί ήταν πραγματικότητα ή αν ήταν … μα δεν μπορούσε να ήταν κάτι άλλο. «Αρκετά!» φώναξα και σαν από μηχανής θεός ένα σκυλάκι με το γαύγισμα το με έσωσε από μια πολύ άβολη στιγμή που ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω με τον εαυτό μου. Ήταν ένα μαύρο σκυλάκι, τίποτε άλλο. Το μπερδεμένο τρίχωμα του μαρτυρούσε ότι ήταν αδέσποτο. Το κοίταξα απορημένη καθώς με πλησίαζε κουνώντας χαριτωμένα την κοντή ουρίτσα του και με την υγρή γλώσσα του έξω από το στόμα κάνοντας ένα χαρακτηριστικό ήχο, σαν γρήγορες ανάσες. Ήταν πολύ… όμορφο. Δείγμα ευτυχίας, χαραμάδα δακρύων χαράς. Δηλαδή, κάτι όχι για μένα. Έπρεπε να μείνει μακριά μου. Θα το κατέστρεφα. Έτσι πίστευα. Δεν ήμουν άξια πια για τίποτα ξέγνοιαστο, για τίποτα αθώο. Πετώντας σαν βόμβα από τον ουρανό, προσγειώθηκα στον κουβά της κατάθλιψης του μυαλού  μου, σβήνοντας από το χαμόγελο που είχε σχηματιστεί στο πρόσωπο μου όταν πριν κλάσματα δευτερόλεπτου είδα αυτό το πλασματική που… με συμπάθησε; Έτσι έδειχνε. Γυρνώντας του την πλάτη, - και κόβοντας του την χαρά- έτρεξα και έφτασα πολύ γρήγορα στην εξώπορτα του δικού μου χάους. Μπαίνοντας μέσα το μονό που έκανα ήταν να ξαπλώσω στο… “My Bed Of Nails!”