(4)

Έκανα πως θα κατευθυνόμουν στο στενό δρομάκι ακριβώς δεξιά μου, γυρνώντας τοξωτά εκατόν ογδόντα μοίρες από την αρχική μου θέση αντικριστά με Αυτόν. Γυρνώντας είχα ήδη σκυφτό το κεφάλι μου και απλά ανοίγοντας τα μάτια μου και αφήνοντας μια εκπνοή είχα ασυνείδητα υψώσει το βλέμμα μου σε εκείνον. Μούδιασα. Μέσα στα σκούρα βιολετί του μάτια δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τις κόρες αυτών. Επιτέλους, τον είδα. Ή μάλλον έτσι νόμιζα… Χρόνια τώρα με πρόδιδε στα όνειρα μου. Η ίδια μορφή ξανά και ξανά σε παραμύθια ονείρων και σε εφιάλτες. Αυτά τα μάτια να με σκίζουν και να με ενώνουν και διαφορετικά κάθε φορά. Άραγε αυτή τη στιγμή να διάβαζε την σκέψη μου και για αυτό επιβράδυνε το βήμα του; Συνεχεία εισέβαλε στον ύπνο μου, γιατί όχι και στην σκέψη μου τώρα; Άνοιξα το στόμα μου να του μιλήσω αλλά όλα χάθηκαν όταν με προσπέρασε αδιάφορα και τελείως φυσικά. Ήξερε, το ξέρω ότι ήξερε, ότι δεν  η πρώτη φορά που τα βλέμματα μας ενωθήκαν με μια νοητή γραμμή. Έτρεξα λίγα βήματα από πίσω του όταν συνειδητοποίησα τι μόλις είχε συμβεί. Όσο κι αν προσπαθούσα όμως να τον αγγίξω, μια φωνή μέσα μου, μια νότα αμφιβολίας, μου τράβηξε αθόρυβα το χέρι και τον άφησα να συνεχίσει το δρόμο του. Ίσως όλα ήταν μια ψευδαίσθηση. Αλλά αυτή η φωνή στο μυαλό μου, αντηχούσε στ’ αυτιά της ψυχής μου γλυκά και γνώριμα. Μα ναι, μια φωνή που δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από εκείνου. «Όχι τώρα, όχι έτσι» μου έλεγε… Τώρα μπορώ να εξηγήσω αυτόν τον ηλεκτρισμό που με ταρακούνησε όταν τον αντίκρισα με σάρκα και οστά μπροστά μου, αν ήταν όμως αυτό η αλήθεια. Μόλις εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί. Προσπάθησα να τον εντοπίσω αλλά είχε εξαφανιστεί μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Μήπως για ακόμη μια φορά ονειρευόμουν; Όχι, αυτή τη φορά ήταν όλα τόσο διαφορετικά …